Drie jaar geleden drukt de in Oakland, Californië residerende Emily Jane White ons nog met de neus op de feiten tijdens haar concert in de Botanique in Brussel, dat we langzaam maar zeker zelf onze planeet aan het verwoesten zijn. Ze komt toen haar zesde album “Imminent Fire” voorstellen dat in het teken staat van klimaat thema's en waar ze de schuld van de verwoesting van ons ecologisch systeem naar de mensheid doorschuift. We zijn nu drie jaar verder en ondanks het feit dat ze fel haar stem laat horen, is de toestand zelfs nog verslechterd, zeker wat de mensheid betreft. De voorbije periode wordt overschaduwd door een gekke president die er niet voor terugschrikt om bevolkingsgroepen te stigmatiseren en op te hitsen. De gevolgen staan met de bestorming van Capitol Hill in Washington DC nog steeds op ons netvlies gebrand en de moord op George Floyd en de hierop volgende betogingen en de Black Lives Matter beweging zijn ook voor Emily schokkende gebeurtenissen. Vrouwenrechten worden ook al met de voeten getreden en doe er nog de Corona pandemie bij en je vindt stof genoeg om opnieuw in je pen te kruipen en er een nieuw album “Alluvion” mee te vullen, wat vanavond wordt voorgesteld in het knusse Atelier 210, net achter het Jubelpark in Etterbeek.

De dramatiek die door “Imminent Fire” stroomt met donkere bariton noten en drammende drums wordt op haar nieuwkomer “Alluvion” nog meer benadrukt. Emily evolueert van een ingetogen folk zangeres met een donker kantje in haar muziek, die we kennen vanop haar debuutalbum “Dark Undercoat”, naar een meer dramatisch geprononceerde neo-gothische stijl, waar er vandaag plaats is voor electronica en zelfs donkere post-rock gitaar passages. De op spookie gitaarnoten startende opener en eerste single “Show Me The War”, over de onlusten na de dood van George Floyd, is daar het perfecte voorbeeld van. Ook het met zware gitaarnoten van Fransesco Catania aangevuurde “Crepuscule”, dat door haar engelachtige stem en de daverende drums van Dan Ford doorkruist wordt valt onder dezelfde noemer; samen met het plechtige en droevige “The Hands Above Me”. Emily vraagt zich wanhopig af waar haar geliefde land, Amerika, naartoe gaat. De woorden "I’ve tried to understand the ways of this land, And in truth, America, the lights arе dimming on you", spreken boekdelen.

Emily wisselt regelmatig af van gitaar naar piano en dat levert prachtige, intieme passages op zoals het kwetsbare “Dew” uit haar vorige album “Imminent Fire” of de etherisch gezongen oproep voor meer vrouwenrechten en abortus in “Body Against The Gun”, waar de basdrum als bonkende hartslagen door je keel gieren. Eén van de hoogtepunten in de set blijft het gouden oudje “Dagger”, dat hypnotisch getokkeld op gitaar als een dolk in je hart priemt. Ook het filmische “Wild Tigers I Have Known” in de encore, uit hetzelfde album “Dark Overcoat” blijft je pianonoot voor pianonoot aan de grond nagelen.

Ook al zingt Emily Jane White “I’ve lived the dark energy feeding”, in een met subtiele pianotonen aangekleed “Hold Them Alive”, toch raakt ze met haar duister klinkende muziek de juiste gevoelige snaar en laat ze je toe in een wereld die vandaag misschien donker kleurt, maar zo mooi muzikaal en vocaal is ingekleed, dat je toch een straaltje zon door de zwarte wolken ziet priemen. Het is zoals bij alluvium, het wassende water dat golvend over het strand rolt en ons tot innerlijke rust brengt en een zegen is voor de ziel.

Yvo Zels

Foto's © Yvo Zels